W piątkowy wieczór 14 kwietnia w Galerii Sztuki Dwór Karwacjanów w Gorlicach odbędą się dwa wernisaże: Małgorzaty Komorowskiej „Pustostany” i Urszuli Łojko-Smogorzewskiej „Beskid. Pejzaż subiektywny”. Początek wydarzenia: godz. 18.00.

Małgorzata Komorowska - zajmuje się przestrzenią poszukiwań rozpiętą pomiędzy malarstwem, instalacją i scenografią. Absolwentka UJ, ASP w Krakowie i Uniwersytetu Illinois w Stanach Zjednoczonych. Związana z Akademia Sztuk Pięknych w Krakowie od prawie czterdziestu lat. Od lat dziewięćdziesiątych współtworzyła programowo i organizacyjnie Katedrę Scenografii. W latach 2006 do 2016 była kuratorem Galerii Scenografii. Od roku 2014 roku pełni funkcję kierownika Katedry Scenografii Wydziału Malarstwa. Debiutowała w zawodzie scenografa w latach osiemdziesiątych, zaczynając od pracy w filmie jako kostiumograf. Po studiach w Stanach Zjednoczonych pracowała już głównie jako scenograf teatralny. Zrealizowała kilkadziesiąt spektakli i performansów. Od kilkunastu lat zajmuje się głównie malarstwem i tworzeniem instalacji. W ostatnich latach indywidualne wystawy jej malarstwa odbyły się w Zakopanem, Krakowie i Katowicach. Ostatnie będące powrotem do instalacji parateatralnych miały miejsce w Galerii Sceny Plastycznej KUL w ramach festiwalu Scenografii i Kostiumu w Lublinie w roku 2018. W 2020 roku w Galerii Miejskiej w Częstochowie miała miejsce wystawa jej prac zatytułowana „Między malarstwem a scenografią” .W Dworku Sierakowskich w Sopocie prezentowała swoje prace malarskie inspirowane poezją Sławiny Kwidzińskiej na wystawie „Jestem i nie ma mnie” jesienią 2020 roku.
Zajmuje się również zagadnieniem edukacji scenograficznej. Jest autorka wielu publikacji w tym trzytomowego albumu, opracowanego wspólnie z Romanem Łodzińskim: „Scenografia w ASP w Krakowie. Od Wyspiańskiego do czasów współczesnych.”

Urszula Łojko-Smogorzewska
"Beskid - góry, drewniane kościółki, cerkiewki, przestrzenie i naturalna przyroda - to jej miłość i fascynacja, którą chce nam przekazać. A opowiada swoim językiem, dalekim od prostego, fotograficznego obrazowania, które dzisiaj technicznie jest takie łatwe. Urszula Łojko-Smogorzewska pokochała tę krainę, być może ją wyidealizowała, będąc mieszkanką wielkiego, gęstego miasta. Beskidy stały się dla niej ważniejsze niż tylko źródło inspiracji i powód plastycznych działań. Zmienność kolorystyki, zależnej od aury, wyjątkowe lokalne budownictwo, jak też niepowtarzalny klimat całości, to temat tej serii obrazów, niezbyt dużych, które są kartkami swoistych pamiętników. Emocjonalnej reakcji w odbiorze tego „beskidzkiego świata”. Tu nie ma nic wprost, nie są to klasyczne pejzaże, jest metafora, którą niekiedy trudno jednoznacznie odczytać, ale to specyfika jej języka. Obrazy słusznie sprawiają wrażenie zapisu alla prima- powstających spontanicznie. Mają w sobie lekkość notatki w sposób charakterystyczny dla autorki, indywidualny jak krój pisma każdego z nas. Odbiór- odczyt może być też zindywidualizowany, w myśl pojęcia pareidolii, gdy odwołujemy się, często podświadomie, do swoich doświadczeń, przeżyć i w tym kontekście stajemy się w pewnym sensie niemalże ich współautorami. Pozornie kameralne, przez swe wymiary, ale sumujące się kolorystyką lub tematem tworzą nową wspólną, większą całość.
Urszula Łojko-Smogorzewska jest także autorką wyjątkowej realizacji książki ceramicznej o powstaniu warszawskim, w której zarówno ilustracje jak i strony tekstu zrealizowane były w tej technice, a podmiotem historia pomnika syreny warszawskiej. Jest to również opowieść o rzeźbiarce Ludwice Nitzschwej i jej modelce, poetce poległej w Powstaniu- Krystynie Krahelskiej.
Technika ta wymuszała pewne uproszczenia i monumentalne traktowanie płaszczyzny, niezależnie od jej skali. Po tej realizacji autorce pozostała umiejętność syntetycznego przekazu, koncentracja na „istocie” tematu, co widzimy w prezentowanych na tej wystawie pracach. Nie ułatwia prostego odbioru także jej poezja będąca swoistym komentarzem, więcej mówiącym o autorce niż o samych obrazach. Sądzę, że są to dziedziny i wartości znakomicie się uzupełniające, oddające to, co dla artysty ważne - jego osobowość i indywidualne środki wypowiedzi, w efekcie widz otrzymuje bogaty przekaz.
Obrazy powstały w latach 2010-2013 w technice olejnej bądź enkaustycznej, malowane spontanicznie bezpośrednio w plenerze, ale kończone już w pracowni. Wszystko działo to się w okolicach miejscowości Łopienka, Górzanka, Desznica, Terka, Banica, które odwiedzała wielokrotnie. Znający te strony odnajdą ich klimaty w tych bardzo osobistych, plastycznych, literackich zapisach. Sam tego doświadczyłem, jako osoba, która schodziła te szlaki w czasie wędrówek beskidzkich..." - prof. Jacek Dyrzyński.

Źródło www.muzeum.gorlice.pl